به وب سایت روستای صومعه علیا خوش امدید

غارها :

منطقه باروی از لحاظ کیفیت باستان شناسی و شواهد ظاهری بسیار غنی میباشد. شواهد اسکان در این منطقه از دوره های ماقبل تاریخی تا دوره های پیشرفته قابل تشخیص می باشد. غارهای انسانهای اولیه در این ناحیه پراکنده و به وفور قابل مشاهده اند. ابزارهایی که در آن دوره استفاده میشده است و مخصوصا ابزاری که از سنگ اپسیدین که ساختاری سفت دارد به وفور در منطقه یافت می شود. لایه های تمدنی در منطقه بسیار ضخیم و احتمالا در بعضی نقاط از ده متر نیز تجاوز می نماید.سفالهایی که دست ساز بوده و از گل نامرغوب تهیه شده تا سفالهای رنگی در این لایه های تمدنی مشهود است.چون تمدن این ناحیه بسیار قبل تر از دوره مادها و هخامنشیان است بیشتر آثار آن نیز به تاریخ ماقبل ایران تعلق دارد و این ویژگی منحصر بفرد بسیار برای ما مهم و برای تعیین خصوصیات تاریخی ارزشمند است. موضوع جالب در کنار آثار تمدنی پیشرفته، وجود غارهایی است که نشانگر جریان تمدنی اولیه تا دوره تکوین اجتماعات اولیه است .تعداد این غارها بسیار زیاد و احتمالا از صدها عدد نیز فراتر می رود و به شکل منظم در دامنه تپه های مشرف به رودخانه و اطراف چشمه ها ساخته شده است.تعدادی از این غارها قابل مشاهده اند و بخشی نیز در زیر لایه رسوبی مدفون شده اند.این ناحیه برای باستانشناسان که دنبال سیر طبیعی تکوین و پیشرفت تمدن هستند نقطه ایده آلی است. برخی از این غارها در زمین تخت کنده شده و

دریچه ای در سقف تعبیه گردیده است.گروهی دیگر در دامنه تپه ها کنده شده و دارای ایوان بوده و عمق زیادی ندارند .برخی از این غارها نیز بسیار طویل بوده و از دهها متر نیز تجاوز می کند و به دالانهای که به اتاقهای زیر زمینی امتداد دارد منتهی می شود. کوره های ذوب آهن به وفور در منطقه یافت می شوند این موضوع قابل توجه است چون تهیه و ذوب آهن در نقاط محدودی انجام می گرفته است و نباید به سادگی از کنار آن گذشت مخصوصا به دلیل سابقه دیرین این منطقه باید بدان توجه نمود چون احتمالا این منطقه جزو اولین مناطقی است که آهن در آن کشف شده است.

وجود غارهای پراکنده در منطقه نشانگر حضور انسانها از دوره های اولیه است که به مرور زمان تعداد آنها افزایش پیدا کرده و به سوی مراحل تمدن گام بر می دارند و به ساخت خانه های سنگی و آجری اقدام می نمایند.ساخت بناهای عظیم در منطقه مشهود بوده و محل معابد و قلعه ها به راحتی قابل تشخیص می باشد.وسعت شهرهای باروی و بابیلو در این منطقه از هزار هکتار نیز فراتر بوده است و این موضوع از شواهد موجود قابل اثبات است. و اگر منطقه مورد کاوشهای باستانشناسی قرار گیرد به احتمال زیاد وسعت آن از این اعداد نیز فراتر خواهد رفت.

خط و نگارش در مملکت بارا

یکی از موضوعات مهم در تمدن بشر خط و پیدایش آن است.طبق یافته های دانشمندان در سومر ایشان اولین قومی بوده اند که در 3000 سال قبل از میلاد خط را ابداع و مورد استفاده قرار دارند.بحث خط و تاریخ تکوین آن در ایران هنوز حل نشده است و ما تاکنون مدرک ارزشمندی در این خصوص نیافته ایم.اخیرا در جیرفت کتیبه ای به خط نامعلوم که با علائم هندسی نگاشته شده است پیدا شده است ولی هنوز رمز گشایی نشده است. خط ابداع شده سومریان بعدها توسط اکدیان مورد استفاده واقع شد و تمدنهای بعدی از آن تقلید نموده اند. نمونه های کتیبه های مکتوب در ایران از دوره هخامنشیان بدست آمده و ما از دوره مادها و دوره های پیشین بجز کتیبه آنوبانی در سقز،که به خط اکدی نگاشته شده سند مکتوب دیگری نداریم.در شمال غرب ایران نیز برخی کتیبه های اورارتویی یافت شده است که مورد مطالعه و رمز گشایی قرار گرفته اند.در نواحی شرقی ایران قبل از سلسله اشکانیان سند مکتوب بدست نیامده است. با توجه به مطالب بالا می توان نتیجه گرفت که استفاده از خط و نگارش از عهد هخامنسیان در ایران رایج شده است. در اساطیر ما روایت است که استفاده از خط در ایران با تقلید از دیوها بوده است که جم ایشان را مجبور ساخت که خط را به ایرانیان یاد دهند. با توجه به اینکه این منطقه دارای شواهدی از سکونت اقوام مادی و اقوام قبل از ایشان را در خود جای دارد می توان امیدوار بود که با کاوشهای باستان شناسی کتیبه های از زبان مادی که تاکنون چیزی از آنان یافت نشده است به دست آید. این موضوع با توجه به ارتباط لولوبیان و کوتیان با سومریان و اکدیها قریب به یقین است.و بایستی نشانه های آن را در ناحیه باروی جستجو نماییم. نشانه های آثار مکتوب در منطقه باروی مشهود است و سفالهایی با علائم میخی دیده می شود. همچنین کتیبه های سنگی در منطقه به وفور یافت می شود که احتمالا به دوره های بسیار دور تاریخی ایران می رسد و این برای تاریخ کشورمان و تاریخ استفاده از خط در این خطه مهم است. در زیر چند سنگ منقوش به خطوط میخی دیده می شود :